بیاد ۱۹ دی ۵۶ افتادم که رژیم مفلوک اما مغرور شاه ملعون به گمان اینکه در اوج اقتدار است و امام راحل یک مبارز فراموش شده تبعیدی در خارج از کشور بیش نیست،به منظور حساسیت سنجی و تست محبوبیت معظم له در روزنامه اطلاعات به ایشان اهانت کرد.
مشابه همین اتفاق در مراسم غیر مجاز ۱۶ آذر در دانشکده فنی دانشگاه تهران اتفاق افتاد که طی آن عکس یا عکس هایی از امام عزیز در حالیکه نیم سوخته و پاره بود،در حاشیه مراسم بر روی زمین دیده شد!
جالب اینجاست که توهین شاه خائن به امام راحل با تظاهرات گسترده و دامنه دار مردم مواجه و در ادامه به انقلاب اسلامی ، سرنگونی شاه و استقرار جمهوری اسلامی ایران منجر شد و مردم بطور خودجوش جواب یاوه گویی های شاه را داده و در عمل او را از این غرور ورزی نادم و پشیمان کردند، اما ندامت شاه خیلی دیر شده بود و با آن همه جنایت، افکار عمومی حاضر به پذیرش مجددش نگردید!
هم اکنون نیز مردم و ترجیحاً روحانیت و طلاب و دانشجویان و بسیجیان،بطور خودجوش به صحنه آمده و قاطعانه این جنایت ضد آرمانی را محکوم کرده و از قوه قضائیه خواهان تعقیب و مجازات مجرمان مذکور شده و طی آن اماکن دانشگاهی و حوزوی و بازار را سیه پوش کرده و اعلام عزای عمومی نموده اند!
نکته مشترک این دو حادثه تلخ(اهانت به ساحت امام عزیز در سالهای ۵۶ و ۸۸)،رابطه بسیار گسترده عاطفی-اعتقادی امام و مردم است که حتی پس از ارتحال معظم له نیز پابرجا و پایدار مانده است و دشمن در هر دو بار، پاسخ دندان شکنی از مردم ما دریافت کرده است.
اگر چه نگارنده معتقد است که نشان دادن سند اهانت به امام از رسانه ملی،احتمالاً بدآموزی داشته و رفته رفته قبح گناه می ریزد و آدمی در این جنگ نرم با قداست تخریب شده ای مواجه می شود که به راحتی قابل مقابله هست! اما واقعیت دیگری نیز هست که اگر این روشنگری انجام نمی شد،یقیناً خط پنهان نفوذی ها که همان امام زدایی و ولایت زدایی از نظام است،لو نرفته و ماهیت فتنه گران همچنان در پرده میماند و برای ملت ما این جریان مشکوک تا این حد شناسایی نمی شد! ضمن اینکه گله مندانه و شکوه گرانه اعتقاد قوی دارم که محکوم کردن اهانت کنندگان به امام عزیز، به مراتب بسیار اولی تر از محکوم کردن رسانه ملی بخاطر چگونگی پردازش به این خبر است !
البته من هنوز هم قبول ندارم که اینگونه کارهای سخیف و قبیح ، کار و یا اراده و نیت سران جبهه رقیب باشد و منصفانه تر اینکه بیشتر به خروجی کثرت نفوذی ها و جاگیری نامحرمان و نااهلان در بین آنها معتقدم که اینروزها تحت عنوان مشاور و مباشر تا نفرات رده دوم و سوم در کنار آقایان نفوذ کرده اند و تاکید می کنم که این انتساب را به این دلیل قابل قبول نمی دانم که انتظار می رود از آنها یک حرکت جدی برای احیاء ارزشها و دفاع از امام راحل و جایگاه ولی فقیه انجام پذیرد وبه تعبیر رهبر معظم آنها تکلیف خود را با غیرخودی ها روشن سازند! اما اگر حرکتی و اقدامی انجام نشود، باید به دیگران بخاطر اتهاماتی که به سران این طیفها نسبت داده می شود، حق د اد! اگر چه هنوز هم زمان برای بازگشت به دامان ولایت و مردم باقی است و نباید از روی غفلت یا غرور آن را از دست داد !
از سویی دیگر،امام، عزیز همه مردم است، فلذا باید مواظب بود تا از امام عزیز استفاده ابزاری نشود ! متاسفانه،برخی با مصادره خط امام و برخی نیز دایه وار اشک تمساح ریخته و هر دو بر خلاف مصالح نظام و مواضع رهبری معظم ، اختلاف افکنی را با ظاهری دلسوزانه پی می گیرند ! ضمن اینکه باید بدانیم که توهین به امام ،مقدمه توهین به جایگاه امام یعنی ولایت فقیه و مصداق امروز آن یعنی مقام معظم رهبری است و از طرفی هم میتوان گفت که مقدمه توهین به امام نیز از اهانتهایی شروع شد که متوجه اعضای بیت امام و بیشتر و پیشتر از آن نیز به رهبری معظم شده بود و هر کس به خود اجازه می داد تا این قداستها را بشکند و توهین کند!
در پایان تاکید می کنم که نه تنها نباید افراد موهن را رها کرد و جامعه را در این ابهامات تنها گذاشت، بلکه باید شجاعانه عمل کرد و پیش رفت و همه چیز را برای افکار عمومی روشن کرد و بقول حافظ : خوش بود گر محک تجربه آید به میان تا سیه روی شود آن که در او غش باشد.
صادقعلی رنجبر-عضو هیئت علمی دانشگاه
